ការសន្ទនារវាងព្រះអង្គឈឺង និង វ៉ៃយ៉ាង អំពីការកសាងប្រទេស៖

ព្រះអង្គឈីង៖ “អ្វីទៅដែលហៅថាប្រទេសខ្លាំងក្លាឡើងវិញ?”

វ៉ៃយ៉ាង៖ “របៀបខ្លាំងគឺមានច្រើន ប្រទេសវៃ ប្រទេសឈឺ ប្រទេសឈូ គឺខ្លាំងក្លា តើព្រះអង្គទ្រង់យល់យ៉ាងណាដែរទៅ?”

ព្រះអង្គឈីង៖ “ប្រទេសខ្លាំងដូចគ្នា ដូចជាមិនបានគិតទេ សូមលោកណែនាំបន្ថែម?”

វ៉ៃយ៉ាង៖ “ប្រទេសវៃខ្លាំង ដោយសាតែប្រទេសរបស់គេមានកងទ័ព មានអាវុធ មានមាស មានប្រាក់ ។ ប្រទេសឈីខ្លាំងដោយសារតែ ការដឹកនាំរាជការបានល្អ។ ប្រទេសឈូខ្លាំងដោយសារតែទទូល
ផលពីសម្បត្តិធម្មជាតិ។ នេះហើយជាប្រទេសខ្លាំងទាំងបី តែនេះមិនមែនជាមូលដ្នានគ្រឹះមិនអាច
យកជាគំរូបានទេ។”

ព្រះអង្គឈីង៖ “ប្រទេសវៃ ឈី ឈូ ខ្លាំងយ៉ាងនេះ មិនអាចយកជាគំរូបានទៀត?”

វ៉ៃយ៉ាង៖ “ប្រទេសទាំងបីដោយថាមិនអាចយកជាគំរូបាន ដោយសារតែខ្លាំងបានតែមួយពេល មិនអាចខ្លាំងជាយូរអង្វែង។ ជូបព្រះអង្គឈ្លាសវៃគឺខ្លាំង ជូបព្រះអង្គធម្មតាគឺខ្សោយ ជូបព្រះអង្គ
ឥតបានការគឺវិនាស។ នេះហើយគឺជាមូលហេតុ ប្រទេសទាំងបីធ្វើបានតែពាក់កណ្ដាលទេ។ ច្បាប់ត្រូវដើរមុន ច្បាប់គឺជាអក្សរ តែមនុស្សជាអ្នកអនុវត្តន៍។ ប្រទេសមួយ បើសិនជាមិនអនុវត្ត
ច្បាប់ឲ្យបានល្អ គឺគ្មានភាពនឹងន មិនអាចប្រមូលកំលាំងដ៏ខ្លាំងក្លាបានទេ។ ប្រទេសឈីង ចង់ឲ្យ
ខ្លាំងក្លាត្រូវតែដើរតាមផ្លូវខ្លួនឯងជាមូលដ្ឋាន។ ប្រទេសខ្លាំងនីមួយៗគឺតែងតែមានមនុស្សខ្លាំង។ ចង់ឲ្យប្រទេសខ្លាំងក្លា គឺត្រូវតែតស៊ូរហូត។”